Ons weblog zet standaard de nieuwste berichten bovenaan. Maar als je onze belevenissen in Amerika wilt lezen dan is het natuurlijk leuker om bij het begin te beginnen. Klik hiervoor in de balk rechtsboven op het knopje “Amerika” en je kunt ons reisverslag van het begin tot het eind lezen. Veel plezier.
En weer thuis
Op vrijdagmorgen moesten we toch alweer vroeg weg. Huurauto inleveren, Christan terugvinden die door het gezin waar hij logeerde is teruggebracht, koffer inleveren, die uiteraard weer te zwaar was en langs de controle. We zijn deze dingen intussen wel gewend.
Dan een vlucht van Chicago naar New York (met gratis drankje) en in New York gelijk in het vliegtuig naar Amsterdam. Daar hadden we een compleet entertainment-system voor ons neus waar we konden kiezen uit diverse films en series. Ik vrees dat de mensen om ons heen het niet leuk vonden dat Christan en ik naar Pinguins of Madagascar gingen kijken want het was een erg leuke film en we hebben veel gelachen.
Aangezien onze koffer in New York automatisch van vliegtuig 1 naar vliegtuig 2 ging hadden we grote twijfel of we deze ooit nog terug zouden zien. Maar zowaar, op een gegeven moment rolde hij op de band en konden we onze auto op gaan halen en naar huis.
Het is best vreemd dat je op vrijdagmorgen vertrekt, een halve dag vliegt en dan op zaterdagmorgen aankomt, maar dat komt uiteraard door het tijdsverschil. We hebben niet toegegeven aan een jetlag en zijn een paar uur naar bed gegaan en ’s avonds weer op de normale tijd naar bed. En zo was een fantastische en onvergetelijke vakantie weer ten einde..
Gerald Ford
Gerald Ford, de 38ste president van de USA is afkomstig uit Grand Rapids. Vandaar dat er een museum ter ere van hem is, waar hij en zijn vrouw ook begraven zijn. In het museum zijn zeer veel zaken te zien uit de tijd dat hij president was en dat waren onze kinderjaren en dus is er veel te zien wat we nog kennen en uiteraard ook veel wat we nog niet wisten. Als je er in de buurt bent zou ik er zeker langsgaan.
Hierna zijn we nog bij een kringloopwinkel geweest. Alhoewel we vanwege het gewicht niets mee konden nemen zijn we er toch binnengegaan. We bezoeken graag kringloopwinkels en rommelmarkten en we wilden wel eens zien wat ze hier verkochten.
Hierna zijn we nog een ijsje gaan eten bij een ijs-drive-in. Ze zeggen wel eens dat alles groter is in de USA en dat was met dit ijs zeker zo. Renée kreeg het niet eens op en softijs met smaakjes had ik ook nog nooit gezien.
’s Avonds nog een wandelingetje gemaakt en gegeten bij een zeer goed eet-café. En morgen, terug naar huis.. Maar na 4 weken is dat misschien ook wel goed.. 🙂
Familiebezoek
Ik heb verre familie in de States. Een neef van mijn moeder. Hij is met zijn vrouw een paar jaar geleden in Nederland geweest en heeft ons toen ook bezocht. Toen we onze reis planden leek het me ook wel leuk om hun te gaan bezoeken en we waren welkom. Om naar hen toe te gaan hebben we een auto gehuurd. We halen deze op en het is wederom een Prius.. Nu echter een wat ouder model (20.000 mijl op de teller, dus niet echt oud) en deze blijkt ook wat kleiner te zijn. Daarbij is de automaat wat ingewikkelder, de automaat in de nieuwe modellen heeft gewoon een voor- en achteruit en deze heeft wel 5 of 6 standen. Maar goed, het heeft 4 wielen en een motor en dus kan ik ermee rijden.. 🙂
We moeten naar een plaatje in de buurt van Grand Rapids. Dat ligt aan Lake Michigan. Chicago ook, dat ligt aan de andere kant. Dat meer is echter ruim 500 kilometer lang en 200 kilometer breed dus het is best nog wel een pittig eindje. We moeten onderlangs, een stukje door Iniana en dan Michigan in. De omgeving is heel erg groen en waar we rijden is het vlak ook. En waardoor het komt weet ik niet maar het best wel wat op Nederland. Nu zijn we wat groen betreft niet veel gewend de laatste weken want het zuiden van de USA heeft veel woestijn en daar groeien nu eenmaal niet veel bomen. De ontvangst is allerhartelijkst. Ze blijken op een condominium te wonen. Wij kenden het niet, maar het blijkt dat de grond en omgeving eigendom zijn van een soort vereniging van eigenaren (zo omschrijf ik het maar even) terwijl de huizen in eigendom zijn. Veel dingen worden dan ook centraal gedaan, zoals bijvoorbeeld het onderhoud van de tuinen en ook het beplanten ervan. Het ziet er allemaal wel prachtig uit, maar een boom in je tuin planten of je huis groen schilderen mag dus niet. En schuttingen kennen ze er ook niet, als je in je tuin zit en je buren ook, zitten ze dus 3 meter bij je vandaan. Schuttingen kennen ze trouwens vrijwel niet in de USA. Wij hebben ze tenminste niet gezien. In de binnensteden is dat overigens waarschijnlijk wel anders, maar daar zijn we niet erg geweest.
Wij wilden zeker de plaats Holland bezoeken dus dat is het eerste waar we de volgende dag (woensdag dus) heen gaan. Het is in de 18-zoveel gesticht door Nederlandse kolonisten onder leiding van Albertus van Raalte. Als resultaat hiervan zie je overal Nederlandse namen opduiken en hebben ze bijvoorbeeld ook een Nederlandse winkel, een Nederlands park met ook een winkel erbij, een tulpenfestival en ook een molen.
Wij hebben de Nederlandse winkels bezocht want dat wilden we uiteraard wel eens zien. Zeker de Nederlandse winkel van familie van der Veen is een aanrader. Ten eerste zijn het aardige mensen en ze hebben er ook een keur aan Nederlandse producten te koop. Van hagelslag tot poffertjesmix (en pan) en van Drop tot klompen.. En alles wat daartussen zit..
Ook zijn we nog bij Lake Michigan geweest. Er staat daar een fraaie vuurtoren die helaas niet meer gebruikt wordt maar er nog wel bijzonder fraai uitziet.
Ook zijn we nog op een soort van boerenmarkt geweest waar allerlei verse producten werden verkocht en waar je ook van alles kon proeven. Kennelijk worden er daar nogal wat bosbessen geoogst want die lagen bij vrijwel alle kramen.
’s Avonds heb ik nog lekker een rondje gelopen. Het was een verademing om weer eens bomen te zien na een heleboel woestijn..
Bliksembezoek aan Las Vegas
Gisteravond checkte Renée nog even onze vluchtgegevens op internet. Blijkt onze vlucht van Las Vegas naar Chicago verschoven te zijn van 19.00 uur naar 13.00 uur. Dat maakt ons bezoek aan Las Vegas wel wat korter dan we verwacht hadden. Zo wilden we graag gaan kijken bij het Pinball-museum, maar dat lukte niet door de openingstijden.
Ook wilden we graag bij een paar van onze helden van TV langs. We kijken regelmatig naar Counting cars en Ricks restaurations en als we op de tijd letten kon dat precies in deze ene ochtend.
Als eerste langs de Count. Het gedeelte van Las Vegas waar hij zit is gelukkig rustig en we konden er zelfs parkeren dus dat kostte niet zoveel tijd. Bij de Count kun je een bezoek brengen aan zijn showroom. Die staat propvol met mooie auto’s. Van een Lamborghini Countach (wat toch wel 1 van de mooiste auto’s is die ooit gemaakt is) in originele staat tot een smart die met speciale “paintjob” toch wel mooi is. 
En uiteraard maken de hoorns aan de voorkant hem helemaal af.. 🙂
Voor de deur stond overigens de bus van “Horny Mike”, uiteraard ook weer met hoorns en een prachtige paintjob.
Toen naar Rick.
Gelukkig was dit niet ver van Count’s Kustoms vandaan dus daar waren we zo. Op de parkeerplaats zat Kowboy, 1 van de medewerkers in de werkplaats en in het programma. Volgens Rick zelf “the grumpiest bastard I’ve ever met“. Nou, dat vonden wij eerlijk gezegd wel meevallen. We hebben een tijdje met hem gepraat en zijn ook met hem op de foto gegaan en dat stelde hij zelfs zelf voor.
Binnen is een soort showroom waar je een aantal opgeknapte dingen kunt zien en eventueel kopen. Ook kun je een rondleiding krijgen door de werkplaats maar daar hadden wij helaas geen tijd voor door onze vervroegde vlucht.
Wel hebben we nog een blik geworpen op de bone-yard (dat is waar alle nog niet opgeknapte spullen opgeslagen staan).
En hierna snel naar Avis om onze Prius in te leveren. Toch wel raar, je rijd in 2 weken 5000 kilometer langs de mooiste plekken van de USA en dan moet je hem ineens inleveren.
Dan naar het vliegveld. De security daar was uitermate soepel. Schoenen mochten aanblijven, laptops en tablet hoefden niet uit de tassen, zelfs onze zakken hoefden we niet leeg te halen. De vlucht was verder standaard, een drankje en een paar uur wachten en je was er. Dan de shuttle naar het hotel en een belletje naar onze vrienden in Chicago dat we we weer waren. Christan en de zoon van het gezin hadden besloten dat Christan daar nog mooi een paar dagen kon logeren…
Van Hemet naar Boulder City
Zoals ik gisteren al schreef waren we in een hotel in Hemet (bij LA). Vandaag reizen we naar Boulder City. De afgelopen weken hebben we in goedkope motels geslapen en we willen graag 1 nacht in een wat luxer hotel slapen. Vandaar dat we een kamer hebben geboekt in het Hoover Dam Lodge bij Boulder city wat weer vlakbij Las Vegas ligt. Na ons vertrek rijden we al snel over de Interstate 15, waar afgelopen vrijdag die brand was. De blusvliegtuigen blussen met iets gekleurds en de sporen hiervan zijn nog goed te zien.
Verder is deze rit niet echt vermeldenswaardig, behalve dat het zo verschrikkelijk lang duurt. Je rijd bij Hemet de I10 op en neemt een stukje verder de I15 en 250 mijl (400 km) verder ben je bij Las Vegas en kun je er weer af. En dat is dan 1 lang recht stuk met vrijwel geen bochten, vrijwel geen afritten en als uitzicht alleen maar woestijn. Oh ja, en 1 parkeerplaats waar we even uit konden rusten als die niet afgesloten zou zijn..
Het Hoover Dam Lodge hotel is trouwens een mooi hotel. We hadden een kamer op de 7e verdieping geregeld en hadden als uitzicht …. een kale berg. Maar de kamer was behoorlijk groot en de bedden eindelijk eens een keer erg ruim. En zoals Nevada betaamd was er natuurlijk ook een casino. Casino’s in Nevada bieden zover als wij hebben kunnen zien alleen gokkasten. En Renée had 1 quarter en wilde die erin gooien, maar deze nemen alleen nog maar dollarbiljetten aan. Dat ging dus niet door.
Laten we Los Angeles bezoeken.. :)
Kent u de grote hit van Albert Hammond, It never rains in southern California??
Het einde van Route 66 ligt in Santa Monica, en uiteraard wilden we daar graag naartoe. Nu werden we al gewaarschuwd dat het met de auto vrijwel ondoenlijk is om dat in 1 dag te bereiken via route 66, simpelweg omdat er op elke straathoek een stopbord of een stoplicht staat.
Maar geen nood, we hadden een hotel wat buiten Los Angeles met al z’n suburbs lag, dus ben ik gaan zoeken naar een gratis parkeerplaats bij een station. En dat was er.. Er gingen 2 treinen ’s morgens en 2 ’s middags terug. Dus wij op tijd uit bed zodat we op tijd de trein konden nemen en op pad. Helaas, wegwerkzaamheden. En nog meer wegwerkzaamheden, en een file, en nog meer wegwerkzaamheden. En toen wegwerkzaamheden op de snelweg waar we eraf moesten om de trein te bereiken. En je raad het al, toen we uiteindelijk geparkeerd waren, reed de trein net weg.
Maar, volgens een mevrouw van de beveiliging van het station was dat geen probleem, na een kwartier ging er weer een trein en dan hoefden we alleen maar over te stappen in de plaats Orange. Ze was alleen vergeten erbij te vertellen dat er 2 uur zat tussen trein 1 en trein 2.. 🙁
2 uur in zo’n klein plaatsje is best saai. Dus hebben we wat winkels bekeken (waaronder een winkel van een man die allemaal heel erg mooie oude dingen verkocht (reclameborden, coca cola dingen en zelfs auto’s) en hebben wat gegeten bij een Mexicaanse bakkerin.. Maar toch duurde het lang.
Enfin, toen we eenmaal op LA Union Station aankwamen moesten we een bus nemen. Intussen hadden we al allerlei stadia van regen meegemaakt, maar in LA viel het nog wel mee. Die bus naar Santa Monica deed er best lang over.. Uurtje ofzo. En het verkeer daar was een chaos, alles zat vast. En toen stonden we in Santa Monica. Intussen regende het harder en harder. We waren gelukkig maar 1 blok van de kust verwijderd. Er hangt op de pier een eindbord van route 66..
Komen we daar, blijkt de politie het strand en de pier ontruimd te hebben omdat het vanwege onweer te gevaarlijk was..
Dichterbij dan dit konden we dus helaas niet komen…
Maar het echte einde was aan het einde van Olympic boulevard.. En daar zijn we wel geweest..
Dit is dus het echte einde van Route 66. Intussen kwam de regen met bakken tegelijk uit de hemel.
De terugtocht was weer even chaotisch dan de heenreis.. Met bus, metro, trein en auto. Maar we hebben het gehaald. We hebben een deel van route 66 tot het einde volbracht en zijn ook nog eens van de oostkust (vliegveld van New York) naar de westkust gereisd.
Brand op de snelweg
Vanmiddag reden we naar een hotel in Hemet California. Hier blijven we 2 nachten. De route liep over de Interstate 15 en stukjes oude route 66. Toen we in het hotel aankwamen zette Renée de TV aan om te kijken welke kanalen we hadden en zagen …. de snelweg waar we een uurtje daarvoor reden.
https://www.youtube.com/watch?v=HceAW7t7MYA
De snelweg loopt door een woestijn. Bij woestijn denken wij vooral aan de Sahara en dergelijke woestijnen met alleen zand, maar in deze woestijn groeien kleine struikjes. Het is heel warm en droog, en dus zijn die struikjes ook droog. Die vatten dus door het minste vlam. Er stond vandaag een warme wind en dat is ideaal om vuur snel voort te drijven. Helaas lag de I15 in de weg en dus ging het vuur over de snelweg en stonden er een aantal auto’s in brand. Die auto’s reden in ene langzaam rijdende file., het was vrijdagmiddag en de I15 is de enige snelweg in die omgeving. En zeker aan het begin van het weekend rijden er veel mensen van en naar Las Vegas en Los Angeles.
Het is best wel even schrikken als je de snelweg op TV ziet waar je een uur daarvoor stond en reed.
Gelukkig zijn er geen mensen omgekomen, wel hebben er een aantal mensen brandwonden. Waren we een half uurtje later geweest dan was de kans aanwezig geweest dat onze Prius op die beelden te zien was geweest.
De laatste loodjes over route 66
Over de afgelopen dagen is niet zoveel te vertellen. We hebben route 66 verder gevolgd en hebben daarbij mooie landschappen en de meest fraaie wegen en paden gezien. Ook zijn we bij de Hoover dam geweest. Gisteren kwamen we nog langs Bagdad Café, dat in een film gebruikt is. We kenden de film niet. Helaas stond er een bus vol Franse mensen die allemaal in en om dat café waren. We zijn er wel even binnen geweest, maar het was vooral een verkoop van souvenirs en andere prullaria. Ook kwamen we langs een bar middenin de woestijn waar een oud tankstation bij was waar nog 2 bijzonder oude auto’s bij stonden. Oud, oftewel vrijwel vergaan.
Wat wel erg leuk was, vandaag zijn we in 2 Route-66 musea geweest. Als eerste het museum in Barstow (we sliepen die nacht ook in Barstow) en als tweede het museum in Victorville. Eerlijk gezegd, het museum in Barstow vonden we leuker. Het had veel meer dingen die met route 66 te maken hadden. Zoals bordjes die langs de route stonden, oude auto’s, een oude politie-Harley, oude kleding en ook een oude jukebox die gewoon gebruikt kon worden met muziek uit die tijd.
Het museum in Victorville had wat meer dingen die zijdelings met Route 66 te maken hadden. Ze hadden wel een voorkant van een VW hippiebus waar je in kon gaan zitten om op de foto te gaan. Er lagen ook wat hippie-accessoires in om jezelf te verfraaien.
1 van de beheerders van het museum die hoorde dat we uit Duitsland kwamen vertelde dat hij een VW-liefhebber was. Hij had een uit Duitsland geïmporteerde kever model 1959 die hij rond die tijd gekocht had. Aangezien het allemaal woestijn is daar roesten auto’s daar ook bijna niet, dus het metaal is nog als nieuw. Hij had er alleen een keer een nieuwe motor ingezet. Rond die tijd wilde geen enkele automonteur zich aan reparaties aan die kever wagen omdat ze hem niet kenden en dus moest hij dat zelf doen. En hij heeft de rest van zijn leven kevers gerepareerd..
Terloops kwamen we ook nog langs Elmer’s bottle tree ranch. Een kunstenaar die de flessenverzameling van zijn vader erfde heeft een soort kapstokken gemaakt en heeft daar al die flessen aan gehangen. Er staan ook nog allerlei andere voorwerpen op zijn ranch.
Het is een wonderlijke surrealistisch gebeuren middenin de woestijn.
We hebben onze tocht langs route 66 overigens afgesloten. De route door Los Angeles is niet in relatief korte tijd te doen aangezien je de laatste 50 kilometer (grof geschat) dwars door Los Angeles moet en op elk kruispunt moet stoppen voor een stopbord of een stoplicht. Aangezien we niet heel route 66 hebben gevolgd heeft het ook geen zin om 2 dagen uit te gaan trekken om dwars door LA te gaan toeren.
Standing on a corner
Voordat u dit bericht gaat lezen, start eerst even deze video! Dan hoort u gelijk wat muziek en het heeft te maken met dit deel van onze reis.
Vanmorgen zijn we vertrokken uit Holbrook om weer een stukje Route 66 te gaan volgen. We rijden door Winslow en daar zegt Renée “als je nog een straathoek wilt bezoeken die in een nummer van The Eagles genoemd wordt dan moet je hier omdraaien want het is daar eenrichtingsverkeer”.. Zo gezegd, zo gedaan. We stoppen daar op een ietwat onwerkelijke plek. Uit een luidspreker aan een souvenirwinkel klinkt een liveconcert van The Eagles en de straathoek ziet er …. apart uit. Een standbeeld, een muurschildering een enorm Route-66 logo op de straat..
Dit is de hoek die bezongen wordt in “Take it Easy” van the Eagles.
Well, I'm a standing on a corner in Winslow, Arizona and such a fine sight to see It's a girl, my Lord, in a flatbed Ford slowin' down to take a look at me Come on, baby, don't say maybe I gotta know if your sweet love is gonna save me We may lose and we may win though we will never be here again so open up, I'm climbin' in, so take it easy
We staan gewoon op deze straathoek, de straathoek waar de auto van Jackson Browne ooit stilviel en waar bovenstaande dus kennelijk echt gebeurd is. Jackson Browne heeft “Take it Easy” nooit helemaal afgemaakt, Glenn Frey van the Eagles vond het een te goed nummer om op de plank te laten liggen en heeft er een einde aan gemaakt en opgenomen. En het was de eerste single en eerste hit van The Eagles. En ik kan er niets aan doen, maar het maakt indruk, deze hoek.
Ik sta gewoon op de corner met mijn arm op het standbeeld van Jackson Browne. Daar ben ik overigens niet de enige mee, want in een half uurtje tijd gaan er een man of 10 op de foto met dat beeld, en dat op een maandagmorgen.. In de souvenirshop heb ik trouwens nog een mooi metalen Route-66 bordje en route-66 fuzzy dice (stoffen dobbelstenen voor in de auto) op de kop getikt.
Na deze indrukwekkende hoek (ja, het lijkt stom, maar je moet er geweest zijn 🙂 ) rijden we door over een prachtige weg door een bos. De weg maakt een bocht en in het verlengde is een wandelpad. Mooie plek om even wat te drinken en de benen te strekken. Naast het wandelpad staat een bord en wat blijkt, het wandelpad is de orginele route van 1921 tot 1931. Het wandelpad is zelfs verhard, uiteraard is dat nog het orginele wegdek uit de 20er jaren van de vorige eeuw
Aan het andere eind staat een General store. Mooie plek om nog even een ijsje te eten. Die General store staat er al heel lang en wat blijkt. Vroeger liep route-66 langs de andere kant. Toen de weg is omgelegd hebben ze de ramen en deuren uit wat nu de achterkant is gehaald en die er weer aan de voorkant in gezet.. 🙂
Het was trouwens een leuke gevarieerde weg. Van heel goed wegdek tot bijna zandweg met kuilen enzo. Het houd het rijden tenminste leuk.
Tijdens een stukje snelweg kwamen we nog langs een oud stukje route-66. 2 Guns heet het.
Er staat nog een oud benzinestation:
en een bord
En een oud gebouw. Het was vroeger wellicht een handelspost, maar met het verdwijnen van Route-66 verdween ook de aanloop ..
Het leuke is, dit staat al tientallen jaren leeg, en het ziet er nog vrij goed uit. Helaas is er wel veel gesloopt, maar rotten doet het niet. Groot voordeel van de droge lucht hier.