Maand: juni 2015

American Pickers is een programma over 2 mannen die in een busje door Amerika rijden en in schuren en andere stoffige plaatsen op zoek gaan naar oude dingen en die kopen om het weer te verkopen in hun winkel.

Aangezien we er in de buurt zijn was het natuurlijk leuk om er te gaan kijken.

 

Dit is hun werkplaats en de bus. Uiteraard waren ze er zelf niet. Je kon de shop wel bezoeken en er staan een aantal zaken uit de serie opgesteld en uiteraard kun je er ook souvenirs kopen.

Oliebussen zijn vaak te zien in de serie.

Deze rare pop hebben we ooit een keer gekocht zien worden. Het was reclame voor Philip Morris.

En deze rare fiets was van Harley Davidson en bedoeld om messen en ander gereedschap op te slijpen.Op de balk kon je zitten en voorop zat dan een slijpsteen, als je trapte dan draaide de steen en kon je dus slijpen.

 

LeClaire Iowa ligt trouwens aan de Mississippi en uiteraard zijn we daar ook nog even wezen kijken.

En aangezien we over een staatsgrens kwamen moesten we gelijk eens kijken of het waar is dat daar informatie-posten zijn waar je allerlei info kunt krijgen over de staat die je in rijd en waar ook kortingsbonnen te krijgen zijn voor hotels. Dat komt namelijk nog van pas als we een tour door de VS gaan maken. En het klopt dus. Er liggen blaadjes vol met kortingsbonnen en Nederlanders als we zijn gaan we die natuurlijk gebruiken als het zover is.

 

We hadden al vernomen dat je in de USA heel erg goedkoop mobiel kunt bellen. En dat blijkt te kloppen. We zijn nu de blije bezitters van 2 shiny and brand new mobiele telefoons met camera voor wel 5 dollar per stuk. Leuke dingetjes trouwens, van die kleine klaptelefoontjes met kleurenscherm. Nog even 10 dollar beltegoed erop en voor zo’n 15 euro kunnen we elkaar bellen. Ik weet overigens niet of de telefooncompany die die dingen verkoopt er blij mee is aangezien ik me niet kan bedenken dat ze er iets op verdienen. Maar dat is hun probleem.

We verblijven trouwens in de plaats Arlington Heights. En we hebben vandaag wat afgereden. We wilden graag wat winkels zien en dus zijn we in onze Prius gestapt en na 10 minuten proberen liep hij nog ook. Maar daarover morgen meer. We zijn bij Walmart geweest. De douane heeft onze koffer gesloopt en dus hadden we een nieuwe nodig en aangezien Walmart alles heeft, hebben ze ook koffers. Ze hadden trouwens ook overdreven grote potten met Cheese balls..

En authentic German Sauerkraut.

 

..en toen ik dit Duitse importwater zag staan voelde ik me natuurlijk helemaal thuis..

Ze zeggen altijd dat alles in Amerika groter is, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. De douane heeft onze koffer die een dag kwijt is geweest ook nog eens stuk gemaakt. Nou noemden wij die koffer “de hutkoffer” en het kostte moeite om er 1 te vinden die even groot was, maar gelukkig is dat gelukt anders konden we al onze zooi niet meenemen.

De greatest discovery was wel dat we ons bij 1 winkel echt helemaal thuisvoelden:

 

De Aldi zit tegenwoordig ook in de USA. En het is verbazingwekkend maar het lijkt er precies op de Duitse en Nederlandse Aldi.

Dat heeft echter wel wat voeten in aarde gehad.

We vlogen van Schiphol naar Chicago met een tussenstop in New York. En aangezien Renée dankzij een nieuwe heup nog niet zo goed loopt en de afstanden daar enorm zijn had de luchtvaartmaatschappij een juffrouw met een rolstoel geregeld. Die stond ook al klaar toen we het vliegtuig uit kwamen en ze loodste ons met een sneltreinvaart overal langs. Hoezo wachtrijen, niet voor de vrouw met de rolstoel.

Maar toen stonden we te wachten bij de bagageband.. Hoera, daar zijn koffers van onze vlucht. Niet veel trouwens.. Een man of 20 had dus hun koffers en die vertrokken naar de douane. En de rest stond te wachten. En te wachten. En nog langer te wachten. En je raad het al, geen koffers. En de vertrektijd van ons andere vliegtuig kwam steeds dichterbij. De juffrouw met de rolstoel werd ook steeds zenuwachtiger.. Van een man in uniform hoorden we dat de koffers niet uit Amsterdam waren gekomen. Het is kennelijk niemand opgevallen daar dat +/- 20 koffers wel erg weinig zijn voor een compleet vol vliegtuig.. Goed personeel wat de capaciteit heeft om zelf na te denken is kennelijk lastig te vinden….

Maar goed, wij weer achter de vrouw met de rolstoel aan. In vliegende vaart langs de douane. Je schijnt nog ondervraagd te worden over wat je komt doen, waar je verblijft en wanneer je weer vertrekt maar dat hebben wij kennelijk overgeslagen. Maar helaas, toen kwam de binnenlandse controle en dat duurde best wel lang, ze maakten daar geen haast en toen werd het langzaamaan duidelijk dat we onze vlucht gemist hadden.

Gelukkig wist de vrouw met de rolstoel waar we dan moesten wezen en ze dropte ons bij een balie waar we snel omgeboekt werden op de volgende vlucht. En gelukkig, het vliegtuig was op tijd en we werden vlot afgeleverd in Chicago, waar het gezin waar we een weekje verblijven al stond te wachten.

Overigens, we vlogen met United (beide vluchten) en de service aan boord was prima. Op de eerste vlucht kregen we diverse drankjes en eten wat zowaar redelijk lekker was. En van de autoverhuur kregen we een gloenieuwe Prius mee..

Intussen verblijven we nu in een voorstad van Chicago (Arlington Heights) wat er uitziet zoals in Amerikaanse films. Keurige huizen met ruime verzorgde tuinen, brede straten en hier en daar een park. En nog geen rijtjeshuizen gezien.

Maar goed, na 24 uur onderweg te zijn geweest  zijn we de eerste dag vroeg onder de wol gedoken. Morgen meer dus.

In juli 2015 zijn we in de VS geweest. Aangezien dit voor ons de eerste keer was en we veel beleefd hebben, hebben we hiervan een verslag bijgehouden.  Veel leesplezier.