Categorie: Amerika

In juli 2015 zijn we in de VS geweest. Aangezien dit voor ons de eerste keer was en we veel beleefd hebben, hebben we hiervan een verslag bijgehouden.  Veel leesplezier.

Dat heeft echter wel wat voeten in aarde gehad.

We vlogen van Schiphol naar Chicago met een tussenstop in New York. En aangezien Renée dankzij een nieuwe heup nog niet zo goed loopt en de afstanden daar enorm zijn had de luchtvaartmaatschappij een juffrouw met een rolstoel geregeld. Die stond ook al klaar toen we het vliegtuig uit kwamen en ze loodste ons met een sneltreinvaart overal langs. Hoezo wachtrijen, niet voor de vrouw met de rolstoel.

Maar toen stonden we te wachten bij de bagageband.. Hoera, daar zijn koffers van onze vlucht. Niet veel trouwens.. Een man of 20 had dus hun koffers en die vertrokken naar de douane. En de rest stond te wachten. En te wachten. En nog langer te wachten. En je raad het al, geen koffers. En de vertrektijd van ons andere vliegtuig kwam steeds dichterbij. De juffrouw met de rolstoel werd ook steeds zenuwachtiger.. Van een man in uniform hoorden we dat de koffers niet uit Amsterdam waren gekomen. Het is kennelijk niemand opgevallen daar dat +/- 20 koffers wel erg weinig zijn voor een compleet vol vliegtuig.. Goed personeel wat de capaciteit heeft om zelf na te denken is kennelijk lastig te vinden….

Maar goed, wij weer achter de vrouw met de rolstoel aan. In vliegende vaart langs de douane. Je schijnt nog ondervraagd te worden over wat je komt doen, waar je verblijft en wanneer je weer vertrekt maar dat hebben wij kennelijk overgeslagen. Maar helaas, toen kwam de binnenlandse controle en dat duurde best wel lang, ze maakten daar geen haast en toen werd het langzaamaan duidelijk dat we onze vlucht gemist hadden.

Gelukkig wist de vrouw met de rolstoel waar we dan moesten wezen en ze dropte ons bij een balie waar we snel omgeboekt werden op de volgende vlucht. En gelukkig, het vliegtuig was op tijd en we werden vlot afgeleverd in Chicago, waar het gezin waar we een weekje verblijven al stond te wachten.

Overigens, we vlogen met United (beide vluchten) en de service aan boord was prima. Op de eerste vlucht kregen we diverse drankjes en eten wat zowaar redelijk lekker was. En van de autoverhuur kregen we een gloenieuwe Prius mee..

Intussen verblijven we nu in een voorstad van Chicago (Arlington Heights) wat er uitziet zoals in Amerikaanse films. Keurige huizen met ruime verzorgde tuinen, brede straten en hier en daar een park. En nog geen rijtjeshuizen gezien.

Maar goed, na 24 uur onderweg te zijn geweest  zijn we de eerste dag vroeg onder de wol gedoken. Morgen meer dus.

We hadden al vernomen dat je in de USA heel erg goedkoop mobiel kunt bellen. En dat blijkt te kloppen. We zijn nu de blije bezitters van 2 shiny and brand new mobiele telefoons met camera voor wel 5 dollar per stuk. Leuke dingetjes trouwens, van die kleine klaptelefoontjes met kleurenscherm. Nog even 10 dollar beltegoed erop en voor zo’n 15 euro kunnen we elkaar bellen. Ik weet overigens niet of de telefooncompany die die dingen verkoopt er blij mee is aangezien ik me niet kan bedenken dat ze er iets op verdienen. Maar dat is hun probleem.

We verblijven trouwens in de plaats Arlington Heights. En we hebben vandaag wat afgereden. We wilden graag wat winkels zien en dus zijn we in onze Prius gestapt en na 10 minuten proberen liep hij nog ook. Maar daarover morgen meer. We zijn bij Walmart geweest. De douane heeft onze koffer gesloopt en dus hadden we een nieuwe nodig en aangezien Walmart alles heeft, hebben ze ook koffers. Ze hadden trouwens ook overdreven grote potten met Cheese balls..

En authentic German Sauerkraut.

 

..en toen ik dit Duitse importwater zag staan voelde ik me natuurlijk helemaal thuis..

Ze zeggen altijd dat alles in Amerika groter is, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. De douane heeft onze koffer die een dag kwijt is geweest ook nog eens stuk gemaakt. Nou noemden wij die koffer “de hutkoffer” en het kostte moeite om er 1 te vinden die even groot was, maar gelukkig is dat gelukt anders konden we al onze zooi niet meenemen.

De greatest discovery was wel dat we ons bij 1 winkel echt helemaal thuisvoelden:

 

De Aldi zit tegenwoordig ook in de USA. En het is verbazingwekkend maar het lijkt er precies op de Duitse en Nederlandse Aldi.

American Pickers is een programma over 2 mannen die in een busje door Amerika rijden en in schuren en andere stoffige plaatsen op zoek gaan naar oude dingen en die kopen om het weer te verkopen in hun winkel.

Aangezien we er in de buurt zijn was het natuurlijk leuk om er te gaan kijken.

 

Dit is hun werkplaats en de bus. Uiteraard waren ze er zelf niet. Je kon de shop wel bezoeken en er staan een aantal zaken uit de serie opgesteld en uiteraard kun je er ook souvenirs kopen.

Oliebussen zijn vaak te zien in de serie.

Deze rare pop hebben we ooit een keer gekocht zien worden. Het was reclame voor Philip Morris.

En deze rare fiets was van Harley Davidson en bedoeld om messen en ander gereedschap op te slijpen.Op de balk kon je zitten en voorop zat dan een slijpsteen, als je trapte dan draaide de steen en kon je dus slijpen.

 

LeClaire Iowa ligt trouwens aan de Mississippi en uiteraard zijn we daar ook nog even wezen kijken.

En aangezien we over een staatsgrens kwamen moesten we gelijk eens kijken of het waar is dat daar informatie-posten zijn waar je allerlei info kunt krijgen over de staat die je in rijd en waar ook kortingsbonnen te krijgen zijn voor hotels. Dat komt namelijk nog van pas als we een tour door de VS gaan maken. En het klopt dus. Er liggen blaadjes vol met kortingsbonnen en Nederlanders als we zijn gaan we die natuurlijk gebruiken als het zover is.

 

Over de woensdag is weinig te melden. We hebben die dag weinig gedaan. Renée en Christan zijn thuis gebleven en ik ben 27 km wezen fietsen. Dat was trouwens nog wel een ervaring, fietsen zijn in de USA wat minder gebruikelijk en dat is wel te merken. Zo heb ik erg veel moeite moeten doen om onder een snelweg door te komen omdat het fietspad vanwege werkzaamheden afgesloten was en er geen alternatief was.

Op donderdag zijn we met het gezin waar we te gast zijn naar downtown (het centrum) Chicago geweest. Da’s wel even wat anders dan het stadje waar wij wonen.. 🙂

We zijn er met de trein naartoe gegaan. Toen we er waren hebben we de watertaxi genomen. Hiermee kom je snel in het centrum en het is nog leuk ook. Het is de eerste keer dat we tussen wolkenkrabbers staan, en ze zijn intussen zo hoog dat ze echt de wolken lijken te krabben..

Een nogal opvallend gebouw is het Trump international hotel and tower, 1 van de hoogste gebouwen ter wereld.

We zijn lopend naar Millennium-park gegaan. Hier hebben we “the Bean” bekeken, oftewel de Cloud Gate, een kunstwerk van Anish Kapoor. Het ding spiegelt enorm en dus kun je jezelf en de stad erin zien. Het ding is gemaakt van 168 stalen platen die zo gepolijst zijn dat het 1 enorme spiegel is.

Je moet ons dus ook ergens kunnen ontdekken op bovenstaande foto.

Hierna zijn we nog in het AON center geweest, onderin zit een leuk restaurant. Het AON center is het op 2 na hoogste gebouw van Chicago.

En er ligt ook een fontein bij.

Hierna zijn we nog door Michigan avenue gelopen (de Kalverstraat van Chicago, zeg maar) en zijn we in het Lego Activity center geweest.  Hierna weer met de watertaxi en trein terug naar huis.

Nog 1 foto, waarop mooi te zien is waarom die gebouwen wolkenkrabbers heten..

Op vrijdag 3 juli zijn Renée en Christan naar een honkbalwedstrijd geweest, ik heb die dag rustig aan gedaan. Nouja, rustig.. Dan, de vader van het gezin waar we logeren bakt graag allerlei dingen, maar brood mislukt altijd. Logisch ook, want hij gebruikt een broodbakmachine en dat is een verkeerd concept. Vandaar dat ik donderdagavond een deeg heb gemaakt volgens de no-knead-methode, en aangezien dat een nacht moet staan kon ik het vanmorgen bakken.  Dat heb ik gedaan en het is een prachtig brood geworden dat uiteraard prima smaakt. Aangezien het nogal warm was ben ik wat gaan Geocachen en wandelen. ’s Avonds hadden we een geocachemeet gepland in een park in de buurt.

Dit bord stond trouwens bij het park en daar staan wat eigenaardige dingen op.

Verboden voor honden.. Okee, dat kan.  Verboden te roken, ook logisch. Verboden voor vogels??? Verboden met vuurwapens??????

Het thema van de meet was “Holland meets America” en zowaar waren er een aantal aanmeldingen. Het was dan ook erg gezellig, er was zelfs een Geocacher uit Canada en de rest waren Amerikanen die uit de buurt van Chicago kwamen. Hierna zijn we nog wezen eten bij een leuke tent, Buona, waar ze allerlei lekkere dingen hadden. Op de terugweg zagen we nog een 3th of july vuurwerkshow. Dat was kennelijk alvast een kleine voorbereiding op morgen, the 4th of july.

Take me out to the ballgame
Iets wat ik nooit gedacht had nog eens mee te maken: een honkbalwedstrijd in Amerika. Toen ik Dan (onze gastheer) vertelde dat ik heel graag een wedstrijd zou willen zien, was hij daar als sportliefhebber meteen voor in. Er waren nog kaartjes te krijgen en we gingen samen met Christan en Theo naar de Chicago Cubs. We werden wel gewaarschuwd: de Cubs verliezen altijd…

We gingen met de trein en een bus naar het stadion. Onderweg zagen we steeds meer mensen in shirts van de Cubs, maar ook van andere clubs. Het ging er allemaal heel gemoedelijk aan toe. Het laatste stuk liepen we. Het stadion van de Cubs, Wrigley Field, is een van de oudste en mooiste stadions in Amerika. Het is gebouwd in 1929 en ligt midden in een woonwijk. Pas onlangs zijn er twee enorme videoschermen geplaatst. (Dit overigens tot ongenoegen van de omwonende mensen, die tribunes op hun daken hebben gebouwd en de plaatsen verkopen aan fans – sommige van deze tribunes kijken nu niet meer uit op het veld maar tegen de achterkant van de schermen. Niets tegen te doen natuurlijk, de Cubs zijn niet echt blij met deze illegale toeschouwers.)

Ik keek mijn ogen uit. Wat is dat mooi, zo’n wedstrijd in een “echt” stadion, met ruim 41.000 toeschouwers. Natuurlijk met hotdogs, Cracker Jacks (caramelpopcorn) en veel reclames maar ook veel statistieken en spelletjes op de borden. En uiteraard de “7th Inning Stretch” die uit volle borst door iedereen wordt meegezongen. Helaas verloren de Cubs deze wedstrijd van de Miami Marlins met 1-2, zoals voorspeld. Maar de volgende twee hebben ze wel gewonnen!

De laatste dag bij ons gastgezin. Morgen vliegen we naar Dallas maar daarover later meer.

We hebben het rustig aan gedaan en de tijd genomen om een en ander in te pakken. En het was de 4th of july oftewel independence day en dat is DE nationale feestdag in de USA. Veel families gaan dan picknicken of BBQ’en of naar een parade. Helaas stelt de parade in de plaats waar wij waren niet veel voor, dus daar zijn we niet naartoe geweest. We zijn wel naar een bijzonder indrukwekkend vuurwerk wezen kijken.

 

 

De kwaliteit van de foto’s is niet geweldig, maar ze zijn dan ook gemaakt met die telefoons van 5 dollar. We hebben ook nog op de finale gewacht, maar dat duurde wel heel erg lang en dus zijn we op een gegeven moment maar gegaan.

Een brand in een vuurwerktruck lijkt me overigens best spannend.. En toen hebben we nog een spelletje Apples to apples gespeeld. Je hebt rode en groene kaartjes. Elke speler krijgt 5 rode kaarten en daarop staan personen en voorwerpen. Op de groene kaarten staan eigenschappen van voorwerpen en gebeurtenissen. Er wordt elke keer 1 groene kaart op tafel gelegd en de bedoeling is dan dat elke speler er 1 passende kaart omgekeerd bij legt. “The Judge” moet dan de meest passende of leuke rode kaart bij de groene kaart zoeken. Het klinkt wellicht stom, maar het kan enorm leuk zijn.

 

En toen redelijk op tijd naar bed, want morgenochtend moeten we om half 4 opstaan om naar Dallas te vliegen. En uiteraard alvast afscheid nemen van Mary, Dan en Theo, het gezin waar we een week te gast zijn geweest.

Zoals ik gisteren al vertelde, we moeten vroeg op. Om Half 4 ging de wekker, snel douchen, aankleden en onze huurprius inleveren. Dan op weg naar de vertrekhal waar we de koffer in willen leveren en: te zwaar. Dan maar wat spullen over in de handbagage en het gewicht is goed. Dat maakt dan ook lekker veel uit, want dat gewicht gaat toch echt mee in hetzelfde vliegtuig.

Deze keer vliegen we met American Airlines, veel verschil met United maakt het niet. Redelijk veel zitplek in vergelijking met low-budget airlines in Europa en een gratis drankje. Na de landing kwam onze koffer zowaar bijna als eerste. Deze keer waren ze ‘m dus niet vergeten. Toen op naar Avis voor onze huurauto. We kregen als keuzes een of andere Nissan of een VW Beetle met 2 deuren of met kleine bijbetaling een …. Prius. Doe die dus maar.

Aangezien we veel te vroeg waren maar wat gaan eten bij de Steak ’n Shake.. Een hamburgertent die zowaar goede spullen maakt en nog goedkoop is ook. Hierna aangemeld bij het hotel en daar wat gezwommen in het kleine buitenzwembad. Het is in Dallas behoorlijk warmer dan in Chicago. Aangezien we behoorlijk moe zijn nog maar een keer gaan eten bij de Steak ’n shake en op tijd naar bed.

Ik schreef wel dat ons hotel in Dallas was, maar eigenlijk staat het in Arlington, een voorstad van Dallas. Vanmorgen zijn we met de trein naar Dallas gegaan, dat is tenslotte makkelijker dan met de auto en het kost nog niet veel ook. 1 van de redenen om naar Dallas te gaan was een bezoek aan Dealey Plaza, de plek waar Lee Harvey Oswald met 2 schoten John F Kennedy dodelijk trof.

Het gebouw van waaruit LHO schoot, vanuit het raam wat je hier net naast die bomen ziet, 2e rij ramen en dan het meest rechtse raam.

 

De weg waar JFK reed..

En de plek waar de kogel hem in z’n hoofd trof.. (bij het kruisje)

En gek genoeg, het is zo’n historische plek dat dit behoorlijk indruk op me heeft gemaakt.

Na wat gedronken te hebben zijn we op de M-Line gestapt.

Dat is een trammetje wat langs de leuke plekken van Dallas rijd en waar je gratis op kunt stappen. Het was zo leuk dat we een volledig rondje hebben gemaakt.

 

’s Avonds waren we aan het zoeken naar een plek om te eten. Toen kwamen we terecht bij de Golden Correl. Een all-you-can-eat-restaurant waar je dus voor 1 bedrag zoveel kunt eten als je wilt. En als je 1 drankje koopt kun je je glas zo vaak als je wilt hervullen.. En ze hebben er werkelijk van alles. Van alles om een salade te maken, allerlei soorten vlees en groente, aardappels in allerlei vormen, pizza, pasta, allerlei toetjes, taart, ijs, suikerspinnen en nu vergeet ik nog een heleboel. Uiteraard is het geen “haute cuisine” maar je kunt er voor weinig geld goed eten.

Lawton was voor ons een tussenstop op weg naar Amarillo, waar we route 66 een eindje willen gaan volgen.  Maar toch is het wel vermeldenswaardig. Het regende namelijk al toen we vertrokken vanuit Dallas. En het bleef maar regenen. Op sommige plekken regende het zo hard dat het zicht gewoon slecht was en we rustig moesten rijden, ook al reden we op een snelweg. Toen we aankwamen in Lawton bleef het maar gieten. We zaten daar in een motel dus konden we de auto gelukkig dicht bij onze kamer parkeren waardoor we alles droog in onze kamer konden zetten. Intussen liep er een snelstromende rivier over de parkeerplaats.

Toen we naar het motel reden zagen we vlakbij …. een Golden Correl. Dus dat was makkelijk, we hadden al een plek om te eten. En dat beviel op zich weer prima. Alhoewel het maar een klein eindje was hebben we toch de auto genomen, aangezien het stukje van de parkeerplaats naar de deur al genoeg was om doorweekt te raken.