Onze Bauernhof

Schreef ik eergisteren over een niet al te geweldig ontbijt? Dat van de Rodeway Inn in Espanola was nog geweldiger. Er waren nog wat witte boterhammen en pakjes pindakaas. En als bestek plastic lepels. En als klap op de vuurpijl 1 muffin voor ons drieën. Het was een goedkoop hotel, en je krijgt waarvoor je betaald, maar dit was wel erg triest.

Maar goed, na dit karige ontbijt op stap. Verder naar het noorden, we hebben een hotel besproken in Farmington, wat nog net in New Mexico ligt. De omgeving is werkelijk zeer fraai. Zo komen we langs de Abiquiu dam, langs diverse indianenreservaten en landschap wat ook erg doet lijken op westerns. We slapen bij een hotel in Farmington, rijden nog even naar boven en komen in Colorado uit. Daar hebben we even rondgekeken en zijn toen weer afgezakt via een zelfde soort landschap via de plaats Gallup wat nog net in New Mexico ligt naar Holbrook in Arizona. Dit ligt langs route 66 en het is weer zo’n typische route 66-plaats, Veel opvallende licht- en andere reclames, aardig wat leegstaande en dichtgetimmerde gebouwen en eigenlijk ook typisch Amerikaans zoals je het kent van televisie. Morgen gaan we weer verder langs route 66. We hebben intussen op een website een goede route gevonden met alle highlights, dus dat maakt het zoeken ook wat makkelijker.

We zijn bang dat we veel te vroeg in Las Vegas zijn, en aangezien we daar een hotel hebben besproken zou dat vervelend zijn. Maar geen nood, we gaan nog “even” naar Colorado. Daarvoor nemen we een oud stuk (van voor 1937) route 66, waarvan helaas vrijwel niets meer te herkennen is en rijden langs Santa Fé naar de stad Espanola. Het leuke is dat alles om je heen veranderd.. De natuur, maar ook de huizen en de straten en dergelijke. Het ziet er eigenlijk uit zoals we denken dat Mexico eruit ziet. Alles vrij oud en soms vervallen.

De omgeving is wel heel erg mooi. De natuur ziet er heel anders uit dan bijvoorbeeld in Texas.

Als eerste hebben we natuurlijk genoten van een geweldig ontbijt bij de Quality inn in Amarillo.  Al die hotels/motels hier hebben wafels die je zelf kunt bakken bij het ontbijt. Meestal zijn er dan ook nog van allerlei andere zaken bij, maar hier alleen muffins. En muffins en wafels vinden we niet zo geweldig als ontbijt. Maar goed, met gevulde maag toch maar op stap. En toegegeven, het hotel was goedkoop en de kamer was best aardig.

Onze eerste stop was bij de Caddilac ranch. Een ietwat vreemd kunstproject. In 1974 zijn er tien Caddilacs met de neus in een akker gezet en een paar jaar geleden zijn ze verplaatst. Intussen is het een toeristen-trekpleister waarvan iedereen die hoort dat je naar Amarillo gaat zegt “daar moet je naartoe”. En tja, we reden er voorbij, dus dan ook maar even gestopt.  Helaas staan die Caddilacs in het laagste gedeelte van het veld met als gevolg dat ze na alle regen in een meer staan.. Vandaar dat ik als enige ernaar toe ben gelopen. Het is apart. Die caddilacs staan daar en het is kennelijk de bedoeling dat je je eigen spuitbus meeneemt om ze te verfraaien. Vandaar dat er dikke lagen verf op zitten en er  overal spuitbussen liggen.

 

De foto’s zijn helaas niet al te geweldig, aangezien ze gemaakt zijn met die telefoon van 5 dollar.

Verfraaingswork in progress.

Na dit enerverende staaltje kunst rijden we verder over de route van Route 66. We wisten niet helemaal wat we konden verwachten en wat nou de aantrekkingskracht van route 66 was. Dat is ook lastig te beschrijven natuurlijk, je moet het meegemaakt hebben.  Het zijn sowieso vaak wegen die slecht of niet onderhouden worden en langs de route staan veel verlaten huizen, winkels, motels en hotels en veel oude reclameborden en dergelijke.

Het gedeelte waar wij vandaag langs reden ligt naast de Intersta

Tony Christy zong er al over..

En uiteraard de te vroeg overleden Albert West ook.

En wij wilden die weg naar Amarillo wel eens zien. Dus vanuit Lawton naar Amarillo.

Wat ons opviel was dat het er behoorlijk anders uitzag dan in Iowa en Illenois. In deze staten heb je over het algemeen akkers met gewassen of netjes verzorgde steden. Dat was wel heel opvallend aan Chicago. We zijn een week te gast geweest bij een gezin wat in Arlington Heights woont, dat is een voorstad (Suburb) van Chicago. En zo liggen er heel wat om Chicago heen en dat lijkt allemaal op elkaar. Allemaal losstaande huizen met een voortuin met gras, een stoep, weer een strookje gras en dan de weg. Toen we een week geleden naar Iowa zijn gereden en we kwamen weer terug zeiden we tegen elkaar: “dit ziet er bekend uit, we moeten er bijna zijn”. En dan kijk je op je TomTom en dan blijk je nog een uur te moeten rijden. Al die voorsteden zijn allemaal aan elkaar geplakt, er zitten dezelfde winkels en je rijd de een in en de ander uit zonder dat je het merkt.

Niet in Dallas. Daar liggen de suburbs (voor zover wij konden zien tijdens ons korte bezoekje) los van elkaar en los van Dallas. Het ziet er ook allemaal onverzorgder uit. Ik kan niet zeggen waar dat aan ligt, maar ik denk omdat er ook aardig wat “ouwe troep” is blijven staan her en der en omdat er aardig wat groen is met metershoog onkruid. En hetzelfde zie je eigenlijk op de wegen tussen Dallas en Amarillo. Veel grond waar zo te zien niets mee gedaan wordt en waar verwilderde struiken groeien, hier en daar een dorpje waar weinig mensen wonen en veel leegstand is. Gelukkig regende het niet meer na die wolkbreuk van gisteren.

Na aankomst in Amarillo nog even naar een Walmart (heeeeel erg grote supermarkt). In omgeving Chicago en Dallas hadden we keuze uit zenders met 24 uur per dag 70’s en 80’s muziek, maar verder van de grote steden vandaan hoor je vooral country en western en Spaanstalige muziek op de radio. En dus bij een Walmart maar even een stickje op de kop getikt die we in de USB van de auto kunnen stoppen met wat leuke eigen muziek erop. Daarbij wordt iedereen die in deze streken rijd aangeraden om een paar gallon (1 gallon is ruim 3,5 liter) water mee te nemen om bij autopech iets te drinken te hebben dus dat hebben we ook maar gelijk gekocht. Bijkomend voordeel, bij kraanwater wordt vaak chloor bijgemengd en dat is niet bepaald lekker en nu hebben we dus chloorvrij water.

Oh ja, en die weg naar Amarillo? Die hebben we gezien. Verschillende zelfs.

Lawton was voor ons een tussenstop op weg naar Amarillo, waar we route 66 een eindje willen gaan volgen.  Maar toch is het wel vermeldenswaardig. Het regende namelijk al toen we vertrokken vanuit Dallas. En het bleef maar regenen. Op sommige plekken regende het zo hard dat het zicht gewoon slecht was en we rustig moesten rijden, ook al reden we op een snelweg. Toen we aankwamen in Lawton bleef het maar gieten. We zaten daar in een motel dus konden we de auto gelukkig dicht bij onze kamer parkeren waardoor we alles droog in onze kamer konden zetten. Intussen liep er een snelstromende rivier over de parkeerplaats.

Toen we naar het motel reden zagen we vlakbij …. een Golden Correl. Dus dat was makkelijk, we hadden al een plek om te eten. En dat beviel op zich weer prima. Alhoewel het maar een klein eindje was hebben we toch de auto genomen, aangezien het stukje van de parkeerplaats naar de deur al genoeg was om doorweekt te raken.

Ik schreef wel dat ons hotel in Dallas was, maar eigenlijk staat het in Arlington, een voorstad van Dallas. Vanmorgen zijn we met de trein naar Dallas gegaan, dat is tenslotte makkelijker dan met de auto en het kost nog niet veel ook. 1 van de redenen om naar Dallas te gaan was een bezoek aan Dealey Plaza, de plek waar Lee Harvey Oswald met 2 schoten John F Kennedy dodelijk trof.

Het gebouw van waaruit LHO schoot, vanuit het raam wat je hier net naast die bomen ziet, 2e rij ramen en dan het meest rechtse raam.

 

De weg waar JFK reed..

En de plek waar de kogel hem in z’n hoofd trof.. (bij het kruisje)

En gek genoeg, het is zo’n historische plek dat dit behoorlijk indruk op me heeft gemaakt.

Na wat gedronken te hebben zijn we op de M-Line gestapt.

Dat is een trammetje wat langs de leuke plekken van Dallas rijd en waar je gratis op kunt stappen. Het was zo leuk dat we een volledig rondje hebben gemaakt.

 

’s Avonds waren we aan het zoeken naar een plek om te eten. Toen kwamen we terecht bij de Golden Correl. Een all-you-can-eat-restaurant waar je dus voor 1 bedrag zoveel kunt eten als je wilt. En als je 1 drankje koopt kun je je glas zo vaak als je wilt hervullen.. En ze hebben er werkelijk van alles. Van alles om een salade te maken, allerlei soorten vlees en groente, aardappels in allerlei vormen, pizza, pasta, allerlei toetjes, taart, ijs, suikerspinnen en nu vergeet ik nog een heleboel. Uiteraard is het geen “haute cuisine” maar je kunt er voor weinig geld goed eten.

Zoals ik gisteren al vertelde, we moeten vroeg op. Om Half 4 ging de wekker, snel douchen, aankleden en onze huurprius inleveren. Dan op weg naar de vertrekhal waar we de koffer in willen leveren en: te zwaar. Dan maar wat spullen over in de handbagage en het gewicht is goed. Dat maakt dan ook lekker veel uit, want dat gewicht gaat toch echt mee in hetzelfde vliegtuig.

Deze keer vliegen we met American Airlines, veel verschil met United maakt het niet. Redelijk veel zitplek in vergelijking met low-budget airlines in Europa en een gratis drankje. Na de landing kwam onze koffer zowaar bijna als eerste. Deze keer waren ze ‘m dus niet vergeten. Toen op naar Avis voor onze huurauto. We kregen als keuzes een of andere Nissan of een VW Beetle met 2 deuren of met kleine bijbetaling een …. Prius. Doe die dus maar.

Aangezien we veel te vroeg waren maar wat gaan eten bij de Steak ’n Shake.. Een hamburgertent die zowaar goede spullen maakt en nog goedkoop is ook. Hierna aangemeld bij het hotel en daar wat gezwommen in het kleine buitenzwembad. Het is in Dallas behoorlijk warmer dan in Chicago. Aangezien we behoorlijk moe zijn nog maar een keer gaan eten bij de Steak ’n shake en op tijd naar bed.

De laatste dag bij ons gastgezin. Morgen vliegen we naar Dallas maar daarover later meer.

We hebben het rustig aan gedaan en de tijd genomen om een en ander in te pakken. En het was de 4th of july oftewel independence day en dat is DE nationale feestdag in de USA. Veel families gaan dan picknicken of BBQ’en of naar een parade. Helaas stelt de parade in de plaats waar wij waren niet veel voor, dus daar zijn we niet naartoe geweest. We zijn wel naar een bijzonder indrukwekkend vuurwerk wezen kijken.

 

 

De kwaliteit van de foto’s is niet geweldig, maar ze zijn dan ook gemaakt met die telefoons van 5 dollar. We hebben ook nog op de finale gewacht, maar dat duurde wel heel erg lang en dus zijn we op een gegeven moment maar gegaan.

Een brand in een vuurwerktruck lijkt me overigens best spannend.. En toen hebben we nog een spelletje Apples to apples gespeeld. Je hebt rode en groene kaartjes. Elke speler krijgt 5 rode kaarten en daarop staan personen en voorwerpen. Op de groene kaarten staan eigenschappen van voorwerpen en gebeurtenissen. Er wordt elke keer 1 groene kaart op tafel gelegd en de bedoeling is dan dat elke speler er 1 passende kaart omgekeerd bij legt. “The Judge” moet dan de meest passende of leuke rode kaart bij de groene kaart zoeken. Het klinkt wellicht stom, maar het kan enorm leuk zijn.

 

En toen redelijk op tijd naar bed, want morgenochtend moeten we om half 4 opstaan om naar Dallas te vliegen. En uiteraard alvast afscheid nemen van Mary, Dan en Theo, het gezin waar we een week te gast zijn geweest.

Op vrijdag 3 juli zijn Renée en Christan naar een honkbalwedstrijd geweest, ik heb die dag rustig aan gedaan. Nouja, rustig.. Dan, de vader van het gezin waar we logeren bakt graag allerlei dingen, maar brood mislukt altijd. Logisch ook, want hij gebruikt een broodbakmachine en dat is een verkeerd concept. Vandaar dat ik donderdagavond een deeg heb gemaakt volgens de no-knead-methode, en aangezien dat een nacht moet staan kon ik het vanmorgen bakken.  Dat heb ik gedaan en het is een prachtig brood geworden dat uiteraard prima smaakt. Aangezien het nogal warm was ben ik wat gaan Geocachen en wandelen. ’s Avonds hadden we een geocachemeet gepland in een park in de buurt.

Dit bord stond trouwens bij het park en daar staan wat eigenaardige dingen op.

Verboden voor honden.. Okee, dat kan.  Verboden te roken, ook logisch. Verboden voor vogels??? Verboden met vuurwapens??????

Het thema van de meet was “Holland meets America” en zowaar waren er een aantal aanmeldingen. Het was dan ook erg gezellig, er was zelfs een Geocacher uit Canada en de rest waren Amerikanen die uit de buurt van Chicago kwamen. Hierna zijn we nog wezen eten bij een leuke tent, Buona, waar ze allerlei lekkere dingen hadden. Op de terugweg zagen we nog een 3th of july vuurwerkshow. Dat was kennelijk alvast een kleine voorbereiding op morgen, the 4th of july.

Take me out to the ballgame
Iets wat ik nooit gedacht had nog eens mee te maken: een honkbalwedstrijd in Amerika. Toen ik Dan (onze gastheer) vertelde dat ik heel graag een wedstrijd zou willen zien, was hij daar als sportliefhebber meteen voor in. Er waren nog kaartjes te krijgen en we gingen samen met Christan en Theo naar de Chicago Cubs. We werden wel gewaarschuwd: de Cubs verliezen altijd…

We gingen met de trein en een bus naar het stadion. Onderweg zagen we steeds meer mensen in shirts van de Cubs, maar ook van andere clubs. Het ging er allemaal heel gemoedelijk aan toe. Het laatste stuk liepen we. Het stadion van de Cubs, Wrigley Field, is een van de oudste en mooiste stadions in Amerika. Het is gebouwd in 1929 en ligt midden in een woonwijk. Pas onlangs zijn er twee enorme videoschermen geplaatst. (Dit overigens tot ongenoegen van de omwonende mensen, die tribunes op hun daken hebben gebouwd en de plaatsen verkopen aan fans – sommige van deze tribunes kijken nu niet meer uit op het veld maar tegen de achterkant van de schermen. Niets tegen te doen natuurlijk, de Cubs zijn niet echt blij met deze illegale toeschouwers.)

Ik keek mijn ogen uit. Wat is dat mooi, zo’n wedstrijd in een “echt” stadion, met ruim 41.000 toeschouwers. Natuurlijk met hotdogs, Cracker Jacks (caramelpopcorn) en veel reclames maar ook veel statistieken en spelletjes op de borden. En uiteraard de “7th Inning Stretch” die uit volle borst door iedereen wordt meegezongen. Helaas verloren de Cubs deze wedstrijd van de Miami Marlins met 1-2, zoals voorspeld. Maar de volgende twee hebben ze wel gewonnen!

Over de woensdag is weinig te melden. We hebben die dag weinig gedaan. Renée en Christan zijn thuis gebleven en ik ben 27 km wezen fietsen. Dat was trouwens nog wel een ervaring, fietsen zijn in de USA wat minder gebruikelijk en dat is wel te merken. Zo heb ik erg veel moeite moeten doen om onder een snelweg door te komen omdat het fietspad vanwege werkzaamheden afgesloten was en er geen alternatief was.

Op donderdag zijn we met het gezin waar we te gast zijn naar downtown (het centrum) Chicago geweest. Da’s wel even wat anders dan het stadje waar wij wonen.. 🙂

We zijn er met de trein naartoe gegaan. Toen we er waren hebben we de watertaxi genomen. Hiermee kom je snel in het centrum en het is nog leuk ook. Het is de eerste keer dat we tussen wolkenkrabbers staan, en ze zijn intussen zo hoog dat ze echt de wolken lijken te krabben..

Een nogal opvallend gebouw is het Trump international hotel and tower, 1 van de hoogste gebouwen ter wereld.

We zijn lopend naar Millennium-park gegaan. Hier hebben we “the Bean” bekeken, oftewel de Cloud Gate, een kunstwerk van Anish Kapoor. Het ding spiegelt enorm en dus kun je jezelf en de stad erin zien. Het ding is gemaakt van 168 stalen platen die zo gepolijst zijn dat het 1 enorme spiegel is.

Je moet ons dus ook ergens kunnen ontdekken op bovenstaande foto.

Hierna zijn we nog in het AON center geweest, onderin zit een leuk restaurant. Het AON center is het op 2 na hoogste gebouw van Chicago.

En er ligt ook een fontein bij.

Hierna zijn we nog door Michigan avenue gelopen (de Kalverstraat van Chicago, zeg maar) en zijn we in het Lego Activity center geweest.  Hierna weer met de watertaxi en trein terug naar huis.

Nog 1 foto, waarop mooi te zien is waarom die gebouwen wolkenkrabbers heten..